Onze reis naar las Vegas....eindelijk het verhaal...

Proloog

talloze lijstjes hebben we gemaakt over mogelijke bestemmingen en te bezichtigen attracties  in en rond Las Vegas, maar wanneer we eenmaal in Las Vegas aangekomen zijn, laten  we het gewoon op ons laten afkomen.  Met de gekende natte vinger hebben wij onze week daar gevuld. Alleen het nachtleven halen we niet.  Jetlag, het vroege opstaan ten gevolge daarvan, maar vooral de avondlijke temperaturen en de frisse wind, weerhouden ons  hiervan.

dag 1 maandag

Alhoewel we pas om 8 uur verzocht worden in te checken gaat de 
wekker al om 5 uur af.

Karin heeft het niet zo - en da's zwak uitgedrukt - met  files. 

Files  die er zeker "misschien zouden kunnen zijn"...

Na vlug een boterhammetje doorgespoeld te hebben met wat  koffie vertrekken we.

Rond half zeven staan we op Zaventem. Geen files dus..

Gelukkig is de check-in al open zodat wij rap van onze valiezen af zijn. Op naar de taxfree shop waar Karin gelukkig aan alle verleidingen kan weerstaan. (Nee, schatje, het is niet goedkoper dan bij ons in de winkel)

1000 uur:  Wheels-up richting onze tussenstop, Londen.  Ik heb het niet op zo'n Airbus(ke) A320. Veel te klein naar mijn idee. Gelukkig zit ik niet aan het venster dus heb ik iets meer hoofdruimte. 

In  Londen  Heathrow  snellen we  per shuttle  van terminal  5 naar 3 en drie uurtjes later zitten we al in de lucht richting Las Vegas, op 10 km hoogte, in een ruime Boeing 747-400. We hebben gekozen  voor extra beenruimte. Altijd wel gemakkelijk op zo'n lange luchtreis die 10 uur gaat duren.

We vragen een klein flesje Cava om onze vakantie officieel te beginnen. De gebruikelijke warme  maaltijd - die altijd op de kaart smakelijker wordt voorgesteld dan ie eigenlijk is  -  wordt geserveerd en dan proberen we wat te slapen.

Na wat uurtjes van slapen/waken bemerk ik dat we over Groenland met zijn eindeloos wit landschap en wat later ook over Canada vliegen.  Sneeuw en nog es sneeuw.

In Las Vegas schijnt de zon, temperatuur rond de 17 graden. Dat valt mee.

Het eerste dat we doen is ons per Car Rent Shuttle begeven naar het Car Rent Center om onze, huurauto te gaan afhalen. Ondergetekende vergeet bij het verlaten van de shuttle de derde valies. Zenuwachtig? Moe? Gelukkig houdt Karin  alles nauwgezet in de gaten.
Wij kiezen bij het verhuurbedrijf Alamo een Nissan Rogue die eigenlijk een beetje groot uitvalt. Ondanks het feit dat we de auto thuis al on-line hadden gereserveerd en dus tijd genoeg hadden alle kleine lettertjes te lezen lukt het de kerel achter de balie ons nog een extra "panne" verzekering van een dollar  of 50 aan te smeren - no m'am not included - en de Gps is ook 20 dollar duurder dan ons mee gedeeld is. (!) We zijn te moe...

 Na de reis gaat Karin op zoek naar "gerechtigheid" bij de autoverhuurder wat gedeeltelijk lukt. Het verschil in prijs van de GPS betalen ze terug plus een kleine bonus.

Karin begint plots te niezen en zal dat de rest van de week blijven doen. 

Waarom weten we nog altijd niet.

Op naar de Planet  Hollywood, ons eerste hotel deze week waar we zullen verblijven. Daar krijgen wij een kamer toegewezen op de 9e verdieping. Karin is niet tevreden. Zij wil hoger. Jammer, vandaag gaat dat niet, vertelt de toegesnelde manager, maar morgen regelen wij u een prachtige kamer.

De kamer waar wij deze nacht zullen verblijven is inderdaad een mooie kamer met gedeeltelijk zicht o.a. op de Strip, de Bellagio en de Paris.

dag 2 dinsdag

zoals verwacht slapen we slecht. 

De jetlag slaat toe en zal ons nog meerdere dagen parten spelen.

Maar als we de lift naar beneden nemen en ik stilletjesaan wakker kan worden op de tonen van Yes (Roudabout)  gaat het heel wat beter. We gaan op avontuur. Eerst op zoek naar een betaalbaar ontbijt. Niet in het hotel zelf dus.

Rechtstreeks van ons hotel de Miracle Mile Shops in. Dat is een winkelcentrum in de vorm van een grote cirkel, geïntegreerd in het hotel.  De winkels zijn nog gesloten. Op een "terras" van de Blondies Las Vegas - op een soort indoorpleintje met een plafond in blauwe kleur met witte wolkjes om je de illusie te geven dat je buiten zit - kiezen we te gaan ontbijten. 

Ontbijt is $ 4,79 per persoon(?).  Uiteindelijk betalen we een dikke 30 dollar. Dat was de eerste les. Muziek van Friends  klinkt door de boxen terwijl er op talrijke TV schermen allerlei sporten te bekijken vallen.  

Bediening  in Blondies is toppie. De drinkgeld suggesties  bij afrekening 15, 18 en 20% verklaart veel natuurlijk. Les twee geleerd.

Na het ontbijt van  eggs, bacon, sausages, hash browns,  toast, coffee - may we have (gratis hé!) refill please? - waar niks op aan te merken valt  zetten we onze ontdekkingsreis in de Miracle Mile Shops verder. Eenmaal helemaal rond gewandeld - alle winkels zijn nog gesloten dus dat gaat snel - besluiten we naar de Mandaly Bay te wandelen, het hotel waar wij het tweede deel van de week zullen verblijven. Daar kunnen we kaarten kopen, voor zover nog beschikbaar,  van een show die we beslist niet willen missen, namelijk ONE van Michael Jackson met het Cirque du Soleil. Deze show gaat o.a. door op de volgende  zondag en laatste dag van  onze reis  in het Mandalay Bay Theater. Dat zou dus een mooie afsluiter kunnen zijn van onze week. Thuis hadden we de tickets niet kunnen reserveren omdat er problemen waren met de acceptatie van onze betaling.

Enfin, op weg dan. Jammer genoeg heeft Karin alleen een kort vestje aan en het is noch nogal frisjes in de voormiddag.  Het wordt een lange wandeling door casino's annex hotels,  winkels zoals de Coca Cola shop, de M&M shop, Hard Rock Café, enz.

Aan het onthaal van het theater is de dame gelukkig  zo vriendelijk ons aan te raden om ons als "gamblers" in het hotel  in te schrijven. Je krijgt dan een kaart die o.a.  goed is voor 15% korting op de One tickets. Dat doen we natuurlijk direct!

Omdat we hier, Mandaly Bay dus, nu toch zijn wil ik graag de House of Blues gaan bekijken. De zaal die zich ook in dit hotel bevindt en waar...tromgeroffel....Machine Head later op de week zal optreden… 

Veel valt er, behalve de loketten, niet te zien, want de zaal bevindt zich achter de loketten maar een verdieping lager.

Rond de middag zijn we terug in ons hotel, de Planet Hollywood. Tickets voor "ONE" op zak. Yess!

Wij melden ons terug bij de Manager die ons prompt de nieuwe kamer bezorgt. Dit keer op de 21e verdieping met prachtig, volwaardig nu, zicht op de Strip en de Ballagio mét fonteinen.

Omdat we nogal zwaar hebben ontbeten beperken wij het middageten tot een koffie van Starbucks en een stuk lemoncake/ double chocolate cake en wandelen de Miracle Mile Shops binnen op zoek naar o.a. "Old Guys Rule" T-shirts voor mij. We vinden er nog in de "Hattitude"  een geweldige winkel en website, tenminste als je op zoek bent naar een originele hoed.

Op de duur worden de verkopers met hun kleine kraampjes  in het midden van de  Miracle Mile Shops "boulevard", op 't randje na, irritant. Zo worden bijvoorbeeld talloze staaltjes van rimpelcrèmes aangeboden maar daar krijg je de onvermijdelijke "where are you from?" of "how are you doing today?" gratis bij. Och, er zijn wel grappenmakers bij, hoor...

We komen plots voorbij het Saxe theater. Daar spelen ze "Vegas The Show".  Daar willen we ook naar toe.  Als we in de rij staan  aan te schuiven om op voorhand kaarten te kopen,  hoort Karin het volgende vertellen:  "aan de kassa betaal je 50% meer dan op straat aan de Tickets4tonight  kramen". Blijkbaar kopen deze kramen  de laatst beschikbare  toegangskaarten op en verkopen ze aan sterk verminderde prijzen.  Nadeel is wel dat je je plaatsen niet zelf kan kiezen, aan de kassa wel. Eerst hebben wij ons dan aan de kassa  er van overtuigd dat er nog twee plaatsen naast elkaar beschikbaar waren. Even later stormen wij als gekken naar buiten en kopen de tickets, inderdaad véél goedkoper. aan zo'n kraam.  Tegelijkertijd kopen wij dan maar bij hen ook de tickets voor het geplande bezoek aan het MOB Museum.  Met de tickets verloopt alles prima: we zitten naast elkaar!

Nu wandelen we wat verder in noordelijke richting van de strip maar het blijft (te) fris zodat wij rond half vier ons terug naar de kamer begeven. Karin pakt een bad met zicht op de Bellagio terwijl ik mijn verslag van de dag schrijf. 

Een uurtje en twee geweldige hamburgers later bij de Gordon Ramay Burger wandelen wij op ons gemak terug naar de kamer en vallen prompt rond 7 uur  in slaap, om nog vele keren, terug wakker te worden. Jetlag? Wij wel, zulle! Nachtleven? Welk nachtleven?

dag 3 woensdag

Na een nacht van wakker/slapen/wakker/slapen komen we toch rond 6 uur uit ons bed.

Voor het ontbijt gaan we vandaag naar de Salsa Cantina een Mexicaans restaurantje dat zich schuin tegenover de, door ons gisteren bezochte, Blondies Las Vegas bevindt. Ook daar staat een goedkoop menuutje  aangeprezen maar, omdat de schotel wat beperkter is, is de rekening beduidend lager dan gisteren.

Vandaag rijden we eens buiten in onze Nissan Rogue.  Als eerste op ons te bezoeken attractieslijstje  staat het Mob museum. Verdeeld over 3 verdiepingen is dit museum een must, voor de geïnteresseerden natuurlijk.  

Een dikke 2  1/2 uur vertoeven wij hier vooraleer we ons richting Freemontstreet begeven, slechts een paar honderd meter wandelen van het museum vandaan. Freemontstreet is de originele en nog behouden kern 
waar Las Vegas ooit ontstond.

Jammer genoeg vinden wij later op de week de tijd niet meer om 's avonds terug te komen. Naar verluidt - Karin was er al es geweest - is de straatverlichting daar dan indrukwekkend.

Het volgende doel is de Stratosphere, hotel bekend om zijn 109  verdiepingen tellende toren met, uiteraard, panoramisch uitzicht. Eerst nog een Starbucks - or what did you expect - dan naar boven.

Ik heb het niet zo op hoogtes, maar vond toch dat we het gedaan moesten hebben. Op de piek staan er dan ook nog een 3-tal attracties, die ik zorgvuldig gemeden heb. "Allez flauwe" van Karin helpt niks!

Nee, dan liever naar Het Marvels Avengers Station in het Treasure Island hotel. Maar eigelijk is ons vat al af.  Nog 45 minuten ronstrompelen in een nieuwe belevenis. Nee, Marvel is voor een volgende keer. 

Nu gaan we wat uitrusten en een happeke eten. Dat doen we bij  Maggiano's Little Italy. 

Ons menuutje bestaat uit een minestronesoepje en spaghetti met een grote bal gehakt er boven op. Dat moest ik es gegeten hebben zegt Karin.  Een frisse grote pint smaakt er wel bij. Een expressootje later en we zijn terug op weg naar het hotel. 

Even een hotelwinkeltje binnen voor een flesje water. Madammeke achter de balie : $ 5,50 please! That's much heuh? Yes, (giegel, giegel). Karin: "than you may keep it!"

Rond 1600 uur zijn we op de kamer en Karin doet nog een dutje. 
Ik schrijf weeral mijn verslagje van de dag.

Om 1830 staan we voor het Saxe Theater om te gaan zien naar "Vegas The Show". Het valt - ook voor mij - reuze mee.  Niet dat de 3 zangers kunnen tippen aan Sinatra, Davis Jr. en Martin, maar de sfeer is er helemaal. Ruim live orkest, 20-30 figuranten en steeds wisselende thema's en kledij doet me me geen moment vervelen. Hoe moet dat vroeger niet geweest zijn!

Anderhalf uur later staan we terug buiten. We besluiten nog es door het casino te slenteren en dan te gaan slapen. Morgen, donderdag, is 't een speciale dag!

dag 4 donderdag: Machine Head dag

weer niet al te best geslapen. Jetlag is nog altijd daar.  

Om 7 uur toch uit ons bed.

Op naar Blondies  voor het ontbijt.  

Minder uitgebreid dan de eerste dag. we zijn geleerd, hé!

Tegen 11 uur checken we uit om te verkassen naar ons tweede,  maar ook laatste, hotel deze week de Mandalay Bay Resort & Casino. 

Duidelijk een klasse of twee hoger dan de Panet Hollywood. Hoger mogen we dan letterlijk pakken want de vriendelijke dame aan de balie zet ons op verzoek van Karin - a room as high as possible please - maar liefst op de 57e verdieping! 
Ik denk dat het hotel er 62 telt.

Met de liftkaart, aan de 57e verdieping gelinkt,  kunnen we alleen maar naar onze verdieping. Jammergenoeg  geen gratis koffie op de kamer en pas op, niks verzetten of optillen in of op het ijskastje : aanraken is betalen! Gelukkig kennen we dat!

We nemen, na de bagage in de kamer gezet te hebben, tijd om eens rond te wandelen in dit prachtige hotel, ook het aangrenzende hotel Luxor  bezoeken we vluchtig.

In de Slice Vegas  vinden we een leuke eetgelegenheid om es een pizza te eten. Ik bestel daarbij een New Belgian  Voodoo Hunter. Naar verluidt een biertje dat in België gebrouwen is. De juffrouw vraagt of ik een kleine of een grote wil. Och, laat maar komen. Ik wil wel een grote. Bij het eten, een 12" pizza én lekker,  sist Karin in mijn oor: "da's 26 dollar voor dat pintje". Even staat mijn hart stil. Ik had er al van geproefd en zo geweldig was het niet. Maar, leest Karin, je krijgt er het glas bij.

Bij de afrekening vragen wij of ze het glas willen houden en van de rekening aftrekken. Nee, dat gaat niet. Enfin, al bij al, had Karin zich een beetje miskeken. Het pintje, inclusief glas, kost 15 dollar. Toch nog meer dan genoeg. Volgende keer niet te rap zijn met bestellen. Het glas is tijdens de terugreis heel gebleven en prijkt op mijn buro.

Als we naar de kamer terugwandelen komen we langs de House of Blues waar ik mijn vouchers inwissel voor de echte tickets. Vanavond is 't mijn avond! Eerst dan nog maar een dutje.

Rond  1700 uur staan we al terug bij de House of Blues. 

Twaalf mensen, waaronder wij,  hebben ingetekend voor de Platinum Meet & Greet. Dat wil zeggen dat we ook bij de "Soundcheck" mogen aanwezig zijn. Ik zie al mensen hun wenkbrauwen fronsen, maar neem van mij aan dat dit voor de liefhebbers (o.a. ikke dus)  een heel speciale ervaring is.

Even snel nog twee tour t-shirts kopen.

We krijgen onze Vip "laminate". Dat is een gelamineerd kaartje met VIP erop met lint om rond onze nek te hangen, een gratis T-shirt en nog een vlag. Wat doe je ermee Jan? Collectors item, jongens!

Na de soundcheck  komen de "normale" Meet & Greeters erbij. 
Ik schat een 15-tal fans.

Bijna privé soundcheck 1

Bijna privé soundcheck 2

We worden verzocht Robb niet te zoenen, noch zijn baard te strelen (grapje), want hij is nog niet helemaal  genezen van een longontsteking. Vuistje of elleboog (weer een grapje) mag wel. Het was een paar weken geleden nog  onzeker dat Machine Head zou optreden wegens zijn ziekte.

 Dan verschijnt de band, Dave McClain, Jared MacEachern, Robb Flynn en Phil Demmel,  onder gejuich. Wij mogen aanschuiven en items laten signeren. Ik ben goed voorbereid want ik heb 9 elpeehoezen en 4 foto's  bij. Ze  zullen ze allemaal signeren.  

Karin doet hen het verhaal van mijn verjaardag, van jullie bijdragen, maar vooral het verhaal van de drumstick die Dave (de drummer) twee jaar geleden (Poppodium 013 te Tilburg 29 februari 2016) naar Karin gooide - samen met mij op de eerste rij - maar die ze net niet kon opvangen omdat een of andere langharige vandaal sneller was en haar een kopstoot gaf in de gezamenlijke sprong naar die stick. Dave, de drummer dus, herinnert zich dat nog!

Na het signeren is het tijd voor de groepsfoto, gevolgd door wat tijd om zelf foto's met bandleden te nemen. 

Dave verdwijnt even achter de coulissen en komt terug met...twee drumsticks voor Karin. 

Ze gaat volledig uit de bol...Jaaaan, ziediiiies!!

Met Jared, de bassist,  hebben we we een babbeltje over de tourbus, zijn basgitaar...

Phil, leadgitarist, grapt: that's Jaaaan and that's Kariiieeeen".  Ik vraag 'm of ik de volgende keer - op 7 mei in de 013 van Tilburg -  iets speciaal (details volgen later) mag meebrengen om te signeren. Sure, no problem....

Rob, zanger, enig overblijvend origineel lid en bezieler van Machine Head,  is de minst spraakzame, de coole, de iets meer gedistancieerde, maar ik zie zijn glinsterende ogen en zie dat ie allemaal wel leuk vindt.

Een dikke 2  1/2 uur later - concert aan één stuk, 

zonder voorprogramma of pauze - na het laatste bisnummer "Halo", wil ik me, moe  "gebangd" van het ondertussen lege podium afdraaien als ik Dave over  het podium zie komen. Hij geeft een cimbaal - jullie weten toch wat dat is? -  aan een van de security mensen en wijst naar mij. Naar mij?  Voor mij? F.......H....!!

Even later zitten Karin en ik verbaasd/verdwaasd  nog even aan de toog een

 14 dollar Heineken te nuttigen. Op het cimbaal staat "Happy Birthday" en dan Dave's handtekening....

Het houdt niet op, want Karin heeft ook nog een plectrum van Robb kunnen bemachtigen!

Hoe gek , hoe leuk,  hoe perfect  kan deze avond zijn!

dag 5 vrijdag

Omdat het alcohol verbruik gisterenavond tot een minimum beperkt was komen we redelijk fris uit ons bed om rond 9 uur in de House of Blues te ontbijten. Wat zou er anders aangboden dan een "Rock 'n Roll Breakfast". Op de achtergrond horen we "Break on through" van The Doors. Een heel  fijne manier om de dag te beginnen.

Terug op de kamer bellen we uitgebreid - gratis via "Whatsapp" - met dochter Daphne die deze week in Verrebroek logeert en de dieren verzorgd.

We horen dat ze, ondanks het bar slechte weer, alles onder controle heeft. Ze vraagt, nee legt ons op, te genieten van de week en niet aan de dieren en Verrebroek te denken. Wat we inderdaad doen.

Het is laat in de voormiddag wanneer we vertrekken naar een bekende toeristische attractie nl. de Hooverdam. Een blauwe hemel  en een prachtig zonnetje beloven veel.

Eerst maken we tijd vrij om dé foto van Las Vegas te trekken. 

Ja, die met Welcome...

Ondanks de zachte temperatuur waait het enorm  op de Hooverdam. 

Selfies zijn niet zo evident.

 Op een terrasje nuttigen we een Cherry Dr. Pepper en een ijsje en bekijken naar waar we nog kunnen gaan. 

Volgende halte zou de Grand Canyon Skywalk zijn, maar omdat we laat vertrokken zijn, is dat niet meer haalbaar. Karin is immers haar "nachtzichtbril" vergeten en moeten we dus rekenen zeker voor donker, tegen de zessen terug te zijn. Volgende keer dan maar...

We vullen de rest van de dag met wat shoppen en het zoeken naar een ruime valies want voorlopig is de cimbaal, die ik gisteren kreeg, te groot voor onze huidige valiezen. We bezoeken o.a. de supergrote supermarkten Wallmart en Albertsons maar vinden niks naar onze zin. Ik besluit het "nog es te bekijken" op de kamer en nog later - veel later - krijgen we toch alles in onze valiezen zonder er nog een te moeten bij kopen.

Wat eten we es vandaag? Och, een hamburgertje in het Hardrock Café? Perfect! Kunnen we ineens naar een Hard Rock Café t-shirt op zoek.  Met, voor mij, een betaalbaar pintje - het is Happpy Hour - zonder schuimkraag (nergens krijg je een pint mét kraag) en een cola voor Karin, verorberen wij op ons gemak onze tweede hamburger van de week.

Het vat is - weeral - af. 

We wandelen nog wat rond. Nee het nachtleven gaan we weer niet halen. Trouwens veel te koud en winderig buiten. 

dag 6 zaterdag

we worden lui en ontbijten weer in de House of Blues. Ik kies weer voor een Rock 'n Roll Breakfast maar Karin gaat voor de "cereals with yoghurt". 

Op de achtergrond klinkt "Aqualung" van Jethro Tull.

Ik kan het hier echt wel  gewoon worden.

We rijden nog es buiten vandaag. Onze eerste halte slaat al dik tegen. Het Wayne Newtons Casa de Shenandoah is vandaag gesloten. Jammer we hadden er veel van verwacht. Dan maar naar de Lion Habitate Ranch. Daar zitten een 30-tal leeuwen waaronder de leeuwen die ooit in het MGM hotel achter glas zaten voor de  toeristen. Enfin, blijkbaar zitten ze op deze ranch  wel  "goed".  Ozzie,  de - enige - giraf is hier ook een publiekstrekker. Je mag 'm voederen: 10 dollar cash of 20 dollar met kaart (?).

Nee, dan liever naar de Nelson Ghost Town. Ware het niet dat de GPS ons een kilometer of 10 door de woestijn en nakend gebergte wil sturen, maar omdat we niet met een 4x4 rijden moeten we een andere weg zoeken. 

Die vinden we ook. Nelson Ghost Town is een verlaten spookstadje, een vuist groot, maar bezaaid met zoveel  "junk" - tientallen verlaten auto's en vrachtwagens, "neergestorte" vliegtuigen, gereedschappen, benzinepompen,  noem maar op -  dat je het niet voor mogelijk houdt, maar tegelijkertijd is het indrukwekkend.

Geen inkomgeld, een colaatje kost een dollar en je mag zelf in de ijskast. 

In het vriesvakje liggen een paar dode ratelslangen. Neen, op het ogenblik is 't te koud. We zullen er geen tegenkomen. Maar wel oppassen voor deze - de bazin laat een foto zien - cactussen. Heel pijnlijk, want ze klemmen zich in je vel.

Als we na een ruime rondwandeling ons afmelden, raadt de dame ons aan toch nog een 10-tal minuten rechtdoor te rijden: "je komt dan aan de oevers van de Colorado rivier". Nee, je kan niet verdwalen want je kan daar niet verder met je wagen. Er is daar een rondpunt. Je moet terug langs hier komen. Dat hebben we dus nog even gedaan. 

Jammer dat we de tijd in de gaten moeten houden. We moeten immers binnen zijn voor donker (Karins nachtbril).

We gaan wel nog even tanken want morgen gaan we een oude vriend van ons bezoeken in Apple Valley. Dat is 3 uurtjes rijden op en nog es terug. Om te tanken moet je eerst aan de kassier in het winkeltje gaan zeggen voor hoeveel geld je wil tanken. Gaat het erin dan kan je eventueel bij gaan vragen. Kan het er niet in dan ga je ook terug naar binnen en krijg je het overschot terug op je kaart gestort! Wat een syteem!

Vanavond gaan we eens echt eten in de House of Blues. Ik bestel iets met "shrimps" en karin iets met "salmon". Weer een les geleerd: je krijgt wat er op de kaart staat. Niks meer of niks minder.

Dus verwacht, bijvoorbeeld, geen frieten of groenten als het niet expliciet op de kaart staat.  Langzaam eten helpt ook niet veel als er weinig op je bord ligt. 

Er zit - veel - look in mijn garnalen hetgeen niet vermeld was. 

Dan maar een dessert? Karin kiest iets met deeg van "American Cookie" in een pannetje en ik 2 stukken broodpudding in een of andere siroop. Veel  dit keer, maar veel te zwaar!

Om 9 uur begint er een bluesbandje te spelen. Te laat jongens: slapetijd!

dag 7 zondag

gedurende de nacht krijg ik regelmatig een stomp want mijn adem blijkt ronduit te stinken. Hoeveel look hebben ze er gisteren niet ingedaan? Het wordt erger als ik opsta en naar de WC moet. Er volgt een tweede en nog een derde (vloeibare) keer! Nee deze lokale keuken was geen succes.

Vandaag rijden naar Gerald Forton, een gerenomeerde 87-jarige striptekenaar van Belgische afkomst, die we leerden kennen toen we onze fotoboeken maakten in de Draw & Shoot serie.  Hij woont in Apple Valley.  Dat is een kleine 3 uur rijden. Wij zullen met hem lunchen, even bijbabbelen en dan snel terug.

Een snel ontbijt, wat heet, koffie met een stuk cake,  in een Jack In The Box - een soort  McDonald -  en vertrokken zijn we. Bij het buitengaan bemerk ik een knappe witte mustang met open dak. Ook "rijkere" mensen lusten dus al es een snelle, maar vooral goedkope, hap.

We rijden over de eentonige I15 South  richting Los Angeles . 

Een ozo typische Amerikaanse trein van een paar kilometer lengte baant zich evenwijdig met ons een weg door het vlakke landschap. Gebergten zien we overal rons ons maar op grotere afstand. 
Op de radio klinkt "The Great Gig In The Sky" van Pink Floyd.

We willen eerst de weg door de Mojavedessert nemen, maar dat is te veel om. Geen tijd voor sightseeing. Jammer genoeg.

Reclameborden voor de Mad Greek Diner's  verschijnen direct als we Las Vegas verlaten. Heel de weg tot Baker (Ca.), een stadje zo'n 150km verder, zullen deze borden het uitzicht regelmatig beperken. 

Baker is de plaats waar de grootste thermometer ter wereld staat. Het monument meet 41 meter.

In Baker bevindt zich de "Mad Greek" een geweldige eetzaak/restaurant, tenminste als je van Grieks, Indisch en allerlei andere exotisch eten houdt.
 Wij nuttigen er een stuk baklava en een garnalenflapje zullen we het maar noemen. 

Alien Fresh Jerkey is nog een gekkere zaak. Volledig in de ban van UFO's,  ET's,  Area 51, X-files en ga maar door, verkopen ze er ontelbare "buitenaardse" artikelen en ook tientallen soorten "jerk". gedroogd vlees in vele, vele verschillende smaken. Wij hebben er ons niet aan gewaagd.

Wij worden door Gerald en Lenny zijn lieve hond, hartelijk ontvangen. die het al direct jammer vindt dat we niet lang kunnen blijven. Zijn tekenstudio ligt er nog altijd bij zoals 10 jaar geleden toen ik hem voor het eerst bezocht. 
Tekeningen her en der verspreid, zadel op een schraag met een leeg revolverholster, schilderijen gewoon tegen de muur gezet. Hij excuseert  zich voor de rommel. Nee, Gerald, dat hoort zo!

Gerald wil graag naar El Pescadero een Mexicaans restaurant  dat zich een beetje verder in Victorville bevindt. Ik drink daar mijn eerste Margarita. Karin neemt een stukje vis, ik een Grande Burrito - ook mijn eerste keer - en Gerald laat zich een hele tilapia - das blijkbaar een vis dat leeft van afval - serveren. Met hele bedoel ik dan ook met kop en alles erop en eraan!

Na een koffietje moeten we, na Gerald eerst terug thuis afgezet te hebben, 

toch afscheid nemen. 

Met klein voorbehoud hoopt hij toch volgend jaar nog es naar Europa te komen. Bij ons is ie altijd welkom.

Om half drie zijn we terug op weg "huiswaarts".

We moeten nog es tanken want we komen niet toe en stoppen bij een Chevron. Wij weten nu hoe het "marcheert" hé! Ware het niet dat na het proberen van "al" onze "plastic" de kassacomputer onze betaling niet wil accepteren. De kassadames zijn hier ook niet echt vriendelijk en we voelen dat ze ons uitlachen. Wat moeten nu? Bel naar uw bank zegt er een! 

Ja maar die zit in Europa !

Karin draait even door. Ikke (nog) niet! Hoe geraken we nu in ons hotel? Ik ga wel Michael ( ze bedoelt de theater show die we eerder op week boekten) missen!! We proberen aan enkele ander merken gewoon te betalen aan de pomp, maar steeds worden we digitaal naar de kassier verwezen. We moeten eerst binnen betalen.  Bijna met een brief van 50 euro in de hand (misschien wisselen ze wel) stoppen wij bij het laatste pompstation, gaan, op mijn verzoek, gewoon binnen en proberen nog eens te betalen. De kassa van dit merk van benzine (ben ik vergeten) maakt er helemaal geen probleem van. We tanken en rijden opgelucht verder...paniek voor niks dus..

Rond 1800 uur zijn we terug op de kamer.  We rusten wat uit, verfrissen ons wat en vertrekken voor de laatste avond van onze week die we gaan doorbrengen bij Michael Jackson"One"  door het Cirque Du Soleil. Eten slaan we over.  De burrito e.d. lapt nog op...

De show is echt een knaller. Een prachtige afsluiter van een heel fijne, geslaagde maar ook vermoeiende week.

Wanneer we na afloop naar onze kamer slenteren bemerkt  Karin nog een leuke bloes in een van de etalages van de Mandalay Palace Shoppes. Die kom ik morgen nog halen! Natuurlijk, schatje.. voor u alles he!

dag 8 terug naar huis

een beetje bedrukt ontbijten we een laatste keer in de House of Blues. 

Ikke neem, jawel, weer hetzelfde en Karin pakt nog eens de cereals. Nazareth klinkt door de luidsprekers met Love Hurts. Daar wordt een mens ook niet vrolijker van.

Om 1100 uur checken we uit. Eerst de auto nog even vol gooien.  

Vervolgens gaan we de huurauto binnenbrengen. Als de auto gecheckt wordt blijkt er een dekseltje aan de voorkant van de bumper te ontbreken. De verzekering  die u heeft, dekt dat wel, stelt men ons gerust.

De chauffeur van de shuttle die ons naar de luchthaven moet brengen is een lolbroek. Als Karin vraagt of hij naar Terminal 3 rijdt, antwoordt deze met een stalen gezicht nee! Enkele seconden stilte en dan een stralende lach op zijn gezicht en een knipoog naar mij.

We zijn veel te vroeg op de luchthaven McCarran en moeten ons nog een uur of twee bezighouden voordat de check-in open gaat. Onze Iphone en Huawei bewijzen hun nut nu. 

Veel is er niet te eten of te drinken. Maar als we om 1500 ingecheckt zijn, en van onze bagage verlost, en de taxfree zone binnen mogen, snellen we ons naar...... Starbucks (or what did you expect?). Voor  de verandering eten we nog es een hamburger. Dit keer bij  Carl's Junior.

Bij de Security wordt een van onze valiezen na het scannen op zij gezet. Wat nu weer? Mag ik deze open doen, vraagt een vriendelijke dame van de Security. Je raadt het nooit wat de oorzaak is van het "alarm(pje)? Het zakje M&M's dat we voor Daphne bij hebben....

Rond 1800uur stijgen we op richting Londen.

Op de vlucht, vraag ik een  wit wijntje, kwestie van wat makkelijker te slapen. Een half uurtje laten wordt het eten geserveerd en vraag ik er nog eentje. 

Hier, zegt de Steward, pak er twee!

Ik heb op de terugvlucht lekker geslapen.

Nog even op Londen Heathrow vertoeven en dan....
eindelijk aangekomen op zaventem. Even vertraging bij het verlaten van het vliegtuig want een drugshond moet even komen snuffelen. Vlug naar de auto, maar waar staat die nu weeral?
We vinden hem, nadat ik een paar keer de trappen ben op en af gerend om de verdiepingen stuk voor stuk te gaan bekijken

Daphne ontvangt ons in Verrebroek met open armen...We mogen haar zeker nog es vragen animal-sitter te spelen, maar dit jaar niet meer én...alleen in de zomer.

Epiloog

Het was keileuk !!